سپتیک تانک بی هوازی به دو قسمت تقسیم می شود. در قسمت اول که ورودی از فاضلاب می باشد که همراه آن لجن و چربی و…
وارد سپتیک تانک می شود که لجن سنگین ته نشین شده وچربی و لجن سبک در قسمت بالای سپتیک تانک قرار میگیرد.
در صورتیکه به فاضلاب اکسیژن نرسد، باکتریهای هوازی فعالیت رشد و نمو خود را از دست داده و در عوض باکتریهای
بیهوازی فعالیت خود را شروع میکنند. روش کار این باکتریها به این نحو است که اکسیژن مورد نیاز خود را از تجزیه مواد آلی
و معدنی موجود در فاضلاب وارد شده به سپتیک تانک یا انباره به دست میآورند. به عبارت دیگر این باکتریها بر خلاف
باکتریهای هوازی مواد فاضلاب موجود در سپتیک تانک بی هوازی را احیا میکنند .
نتیجه این فعالیت تجزیه مواد آلی ناپایدار و تبدیل آنها به نمکهای معدنی پایدار و نیز گازهایی چون گاز هیدروژن، سولفوره، گاز
متان، گاز کربنیک و گاز ازت میباشد.
تولید گازهای نامبرده به ویژه گاز هیدروژن سولفوره موجب میشود که بوی ناخوشایند در سپتیک تانک بی هوازی ایجاد گردد. از این رو این
روش را روش تعفن نیز مینامند. مهمترین کاربرد روش استفاده از باکتریهای بیهوازی در سپتیک تانک سر بستهی هضم لجن میباشد و تنها در تصفیه خانههای
بسیار کوچک مانند سپتیک تانک از روش تعفن برای تصفیه فاضلاب استفاده می شود.
درقسمت دوم سپتیک تانک بی هوازی وقتی که آب زلال وارد می شود که در حد 40 درصد از آب تصفیه شده است . آب , جامدات
در کف سپتیک تانک تجمع می کنند. چربی ها در قسمت بالا جمع میشوند ودر قسمت خروجی آب از سپتیک تانک سر لوله را رو به
پایین میگذارند که چربی که در قسمت بالا قرار دارد به خارج از سپتیک تانک نرود و به محیط زیست آسیبی نرساند .
تصفیه بی هوازی شامل مجموعه ای از فرایندهای میکروبیولوژی است که ترکیبات آلی را به متان و دی اکسید کربن تبدیل می نماید
و جامدات فرار را، بسته به شرایط بهره برداری، 35 تا 60 درصد کاهش می دهد. هضم بی هوازی از مدتها قبل برای تثبیت لجن
فاضلاب به کار گرفته می شد. در سپتيک تانک ها به سبب عدم وجود اکسيژن محلول کافی فرآيند های بی هوازی بيولوژيکی غالب هستند.
در فرایندهای هوازی تصفیه فاضلاب، هرچه بار آلی ورودی به سیستم بیشتر باشد (میزانBOD وCOD فاضلاب ورودی بیشتر
از1000 mg/l باشد)، میزان هوای مورد نیاز جهت تصفیه فاضلاب افزایش یافته و در نتیجه هزینه های مربوط به بهره برداری نیز
افزایش می یابد .
مطالب پیشنهادی :